Om er zeker van te zijn dat de ideeën die we hebben over de voorbereidingsdag op het Sweet Retreat Weekend gaan lukken (en te klokken) gaan wij zaterdagochtend al vroeg op pad. We nemen de trein naar Utrecht op dezelfde tijd als we dat gaan doen op 6 oktober. Het stikt op het station van de oudere mensen die naar de "Stad van de Maand" gaan: Haarlem. We kijken elkaar stilzwijgend aan: we zijn opgevoed, hebben respect voor de ouderen maarrrrrr we zorgen wel dat we ergens kunnen zitten! Het is tenslotte vroeg en we moeten nog hard werken. De zitplaats is even later geregeld door de grootste van ons. Met een bekertje thee en een croissantje konden we rustig wakker worden.
In Utrecht was het al niet veel beter met de drukte. Het wemelde van de zoekende mensen in een stationshal die "under contruction" is. Het meetingpoint voor de 6e was snel gevonden, Starbucks nog sneller. We moesten even resetten en bedenken hoe we dit goed zouden gaan aanpakken.
Hoe gaan de groepen uit elkaar- hoe vinden ze de plekken in de drukte, waar is plek voor een skippybal en hoe snel moeten ze de Domtoren beklimmen als het roeibootje maar tussen 13 en 14 gereserveerd is. Wat doen we als het regent en wat als het weer snikheet is zoals vorig jaar? Hoe multi moeten we ons kleden.... En dat samen met alles doen wat jullie moeten doen voor de timing. Dus gewapend met fototoestel, aantekenboek en tas vol spullen gingen we aan de slag.
De lunch werd genuttigd op hetzelfde tijdstip als 6 oktober moet gebeuren, we liepen op schema. Toen wonnen nieuwe ideeën het van bestaande ideeën en moesten er wat wijzigingen komen in het plan van aanpak. Naar mate de tijd verstreek was ons aantekenboek volgekladderd, foto kaartje vol en waren we oververhit door de "proef"opdrachtjes en deden niet alleen onze voeten pijn maar ook kuiten en bovenbenen schoten in de kramp. Niks gewend en dus maar flink werken aan onze conditie!
Op de terugweg, nog drukker dan vanochtend en op brandende voeten omdat deze kleine opstond voor een oudere meneer, konden we alleen nog knikken en elkaar vermoeiend aankijken. Het was op deze rit geen kwestie van wakker worden maar wakker blijven.
Afgelopen maandag, gisteren, hebben we alle eindjes aan elkaar geknoopt. De vermoeidheid was verdwenen en nam met rasse schreden plaats voor binnenpretjes en "beeldjes" die we kregen bij bepaalde opdrachten en het enthousiasme van sommige onder jullie die dit dan vol overgave gaan doen. Op dat moment vinden we het jammer dat we geen deelnemer zijn want de opdrachten zijn SUPER.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten